Snieklaas 2

Vorig jaar heb ik voor het eerst in mijn leven Sinterklaas gespeeld. Een vriendendienst die ik niet kon weigeren. Mijn Zwarte Piet was een oud-leerling: nog steeds een onderdanig ventje. Met mijter, staf en zak en de koffer volgeladen wrongen ze ons in een autootje op weg naar stoute kinderen in Vliermaalroot. Die stonden al voor het raam te wuiven toen we aankwamen: zij lekker warm binnen, wij buiten in de gietende regen en de gierende wind. Ik kon met moeite mijn mijter in bedwang houden en de muts van Piet vertrok richting Kotshoven en landde in een vieze modderplas. Eindelijk binnen op mijn troon gezeten kon ik door mijn aangedampte brillenglazen met moeite zien wat er in mijn groot heilig boek te lezen stond. En toen er een lang wit baardhaar in mijn keelgat schoof ging mijn oude stem plots een paar octaven hoger. Ik heb een avondlang gekokhalst.
Ja Sinterklaasje: een leuke herinnering...
Maar er zijn nog lotgenoten zoals je kan zien: