Scheikundigen zijn er in 1968 al in geslaagd om minuscule waterdruppeltjes te bedekken met een zeer dun laagje gemodificeerd en waterafstotend laagje SiO2. Zand dus eigenlijk. En een wel zeer dun laagje: dikte-orde 10-9m, dus een miljoenste van een millimeter!
Zo ontstaat er een droog poeder dat voor 95% uit water (H2O) bestaat.
Zoals je hieronder kan zien, is het poeder een beetje vergelijkbaar met fijne suiker of bloem.
Zeer recent is de belangstelling voor droog water weer sterk toegenomen.
Op de 240ste National Meeting of the American Chemical Society in Boston presenteerde Dr Ben Carter van de University of Liverpool, de resultaten van zijn onderzoek aan droog water.
Het blijkt namelijk zo te zijn dat het bijzondere poeder drie maal meer CO2 kan opslaan dan gewoon water.
Het ligt dus voor de hand dat men naar methodes gaat zoeken om met droog water het overtollige broeikasgas op aarde te absorberen en zó de klimaatsverandering aan te pakken.
Hoe men dat wil doen is nog niet duidelijk en zal nog veel studiewerk vragen.
Maar het is een feit dat overal ter wereld gezocht wordt naar middelen om het overtollige CO2 aan banden te leggen.
Hoop doet leven!
Toen ik dit dr. Ben Carter via Ustream dit verhaal hoorde vertellen, moest ik terug denken aan wat mijn moederke lang geleden zei toen ze er aan twijfelde of we ons ‘s morgens wel goed gewassen hadden vóór we naar school vertrokken:
”Ge hebt u toch niet met droog water gewassen zeker?”
Ze zal het dan wel niet over dát droog water gehad hebben denk ik…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten