Aan mij is dat zeker niet besteed. Ik zie niet in wat de meerwaarde is van zo’n beschreven of betekende huid. Ieder zijn goesting natuurlijk
Maar wat me wel interesseert: hoe werkt dat tatoeëren eigenlijk?
Bij mijn zoektocht kwam ik al snel bij Tattoo Archive terecht.
En daar bleek dat het prototype van de tegenwoordig gebruikte tatoeëerpen het werk is van niemand minder dan Thomas Alva Edison!
Thomas Alva Edison, de uitvinder van de gloeilamp, de fonograaf, de dictafoon en nog 1090 andere uitvindingen. En dus ook van de tatoeëerpen!
Alhoewel tatoeëren niet de oorspronkelijke bedoeling was van het toestelletje waar hij in 1877 een patent op nam. Hij had eigenlijk een soort elektrische schrijfpen in gedachte.
Daarvoor is het ding echter nooit een succes geweest. Maar om onuitwisbare inktsporen in de huid te brengen bleek zijn pen zeer geschikt.
En zoals hieronder te zien is, is het prototype van Edison nog zeer goed herkenbaar in de moderne versies:
Wat zo’n tatoeëerpen eigenlijk doet is goed vergelijkbaar met de werking van een elektrische bel.
Aan een bladveer is een lange naald bevestigd. Een onderbreker zorgt ervoor dat de elektromagneten afwisselend de bladveer aantrekken en loslaten, waardoor de naald in een zeer hoog ritme op en neer beweegt. Op die wijze worden er snel talloze gaatjes in de huid geprikt.
In tegenstelling tot wat ik dacht, wordt er dus bij het tatoeëren geen inkt onder druk in de huid gespoten!
De inkt vloeit gewoon gedoseerd over de openingetjes in de huid en wordt erin gezogen onder invloed van de capillaire kracht. Zoals een vloeipapier een druppeltje inkt opzuigt of zoals een stukje keukenrolpapier een plasje gemorste koffie opslorpt.
Tatoeëren is dus niets anders dan toegepaste fysica: de elektromagneten van Edison en de capillaire werking van de nauwe prikgaatjes.
Zou David Beckham zich daar bewust van zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten