Mia is gisteren naar de coiffeur geweest.
Ze zag er stralend uit, met haar diepbruine, bijna zwarte lokken.
Zó heb ik ze altijd gekend.
Natuurlijk is dat kleurtje een beetje fake, maar als je (op een paar dagen na) 64 bent, dan mag je gerust een beetje faken.
En dan mag je, als je dat zo wil, dat hier en daar piepende grijs een beetje bijwerken.
Maar misschien komt er binnenkort wel eind aan die vergrijzing.
Want zeer recent hebben scheikundigen en biologen van de universiteit van Bradford, onder leiding van Karin Schallreuter in het tijdschrift van FASEB (Federation of the American Society for Experimental Biology) een artikel gepubliceerd waarin ze aantonen dat ze de oorzaak van de vergrijzing gevonden hebben: waterstofperoxide.
Ze deden de ontdekking bij een onderzoek naar vitiligo, dat is een huidziekte waarbij de huid vrij plots zijn normale kleur verliest en wit-vlekkering wordt, tengevolge van te hoog waterstofperoxide-gehalte.
Hoe zit dat nu met die waterstofperoxide en het effect op ons haar?
Waterstofperoxide is eigenlijk een zeer eenvoudige verbinding.
Als molecule is het naaste familie van water zoals je wat verderop kan zien.
Alle kappers ter wereld kennen het, want ze gebruiken het regelmatig om haar te bleken.
Die blekende werking heeft te maken met het onstabiel zijn van waterstofperoxide, waardoor het ontbindt in water en het zeer agressieve atomaire zuurstof (of geleerder uitgedrukt: zuurstof in statu nascendi). Het is dat atomaire zuurstof, dat alles kapot oxideert, ook de kleurstoffen in haar: de kleurstoffen gaan er aan en het haar bleekt.
De coiffeurs gebruiken het dus om het haar plaatselijk te bleken (“mèchen zetten” in ‘t Vlaams) en om het te ontkleuren vóór ze er een nieuw (al dan niet meer modieus) kleurtje op zetten.
Maar nu hebben de onderzoekers ontdekt dat bij ouder wordende mensen, er zich in de haarzakjes meer en meer waterstofperoxide begint op te hopen. En dat intern waterstofperoxide gaat het haar dus van binnenuit bleken. Het verliest zijn kleur en wordt grijzer en grijzer en tenslotte wit.
Professor Karin Schallreuter en haar team hebben aangetoond dat het waterstofperoxide de enzymen die voor de aanmaak van kleurstoffen zorgen, kapot oxideert.
Enzymen zijn eiwitten en eiwitten zijn ketens van aminozuren.
In eiwitketens komen er een twintigtal verschillende soorten aminozuren voor.
Het peroxide schijnt daarbij specifiek één van die aminozuren, methionine, kapot te maken, waardoor de enzymen geen kleurpigmenten meer kunnen aanmaken.
Bij jonge mensen is er geen ophoping van waterstofperoxide in de haarzakjes omdat er in het lichaam een ander enzym aanwezig is, catalase, dat er voor zorgt dat het overtollige waterstofperoxide afgebroken wordt tot water en zuurstof. Maar dan wel tot de minder agressieve zuurstof O2 (zie reactievergelijking hierboven).
Met ouder worden produceert ons lichaam minder catalase én het overtollige waterstofperoxide inactiveert zelfs het overblijvende catalase. Er is dus niets aan te doen, het is ons lot: we moeten grijs worden willen of niet…
Maar wacht even!
Is er geen remedie te vinden, nu we inzicht hebben in het hoe en het waarom van het grijs worden?
Karin Schallreuter en haar team denken dat toevoegen van extra methionine aan de haarzakjes er kan voor zorgen dat het overtollige waterstofperoxide de productie van de enzymen die voor de kleurstoffen zorgen, niet kan stil leggen.
We moeten alleen nog voldoende methionine in de haarzakjes krijgen.
Via pillen is dat onbegonnen werk want dan we zouden er dag in dag uit massa’s moeten van slikken. En (de meeste) vrouwen hebben al een groot deel van hun leven dagelijks pillen (de pil) geslikt...
Er wordt daarom gedacht aan een shampoo met een samenstelling die zowel methionine aanvoert als waterstofperoxide afbreekt. Maar die shampoo moet er nog komen…
Het is dus nog even wachten en verder verven.
Maar och God, alles bijeen, zoals mijn moederke altijd zei:
”Ne schuunen graizen es uuk nie lielaik”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten