Koffie is immers voor elke scheikundige een aards paradijs: een doorsnee kopje koffiebonenextract bevat niet minder dan 1500 (!) verschillende componenten: ruwweg 700 oplosbare en 800 vluchtige stoffen die aan koffie zijn bijzondere smaak en aroma geven.
Cafeïne is in die grote verzameling zonder twijfel de bekendste stof.
Ik herinner mij nog hoe ik tijdens mijn scheikundestudie aan de UGent (toen nog RUG) cafeïne mocht synthetiseren.
En hoe spannend het was om uiteindelijk die helderwitte kristallen zien te voorschijn komen.
En enkele jaren later liet ik mijn leerlingen uit het 4de jaar Techniek-Wetenschappen in het H.-Grafinstituut in Bilzen, cafeïne extraheren uit koffie en thee om zo het gehalte in beide te vergelijken.
Mooie tijden waren dat.
Cafeïne is een mild stimulerend middel.
De concentraties in koffie hebben bij veel mensen het effect van een verminderd vermoeidheidsgevoel en een grotere alertheid.
Niet voor niets dat veel mensen een kopje koffie als een opkikkertje gebruiken, een bakje troost.
Persoonlijk ben ik niet zo’n grote koffiedrinker.
Ik ben dus zeker geen cafeïne-verslaafde.
En blijkbaar heeft mijn geringe behoefte aan koffie en cafeïne iets met mijn genen te maken.
Een Amerikaans onderzoekteam onder leiding van Marilyn Cornelis heeft vorige week een artikel gepubliceerd in PLoS Genetics, waarin ze aantonen dat verslaving aan koffie beïnvloed wordt door 2 genen.
Een gen is een stukje van ons erfelijk materiaal, ons DNA:
En een ander gen regelt de activiteit van het eerste gen.
De onderzoekers zijn er van overtuigd dat de behoefte aan koffie en cafeïne bepaald wordt door varianten in beide genen.
Onze koffie- en cafeïnebehoefte is dus wellicht erfelijk bepaald.
Dankzij mijn (voor)ouders heb ik dus niet zoveel nood aan dat troostend sap.
En hoe zit het met jullie koffie-DNA?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten