Zolang de plaatsen waar de drie ringen elkaar kruisen duidelijk gemarkeerd zijn (lichtgrijze ruitjes) zien onze hersenen de rotatie als die van één geheel.
De drie ringen hangen als het waren op die plaatsen aan elkaar vast geplakt.
Maar van zodra die kruisingsplaatsen vervagen, gaat elk van de drie ringen meer en meer een eigen leven lijden: onze hersenen zien ze nu meer en meer elk apart een eigen rotatie rond het centrum uitvoeren. Ze glijden tenslotte als het ware over elkaar heen.
Deze illusie is het werk van Stuart Anstis van de University of California, San Diego, en Patrick Cavanagh van Université Descartes, Parijs.
Ze toont aan dat het toevoegen van visuele ankerpunten in figuren die voor onze hersenen verwarrende bewegingen maken, in belangrijke mate bepalend is voor wat we waarnemen.
Wat we zien wordt bepaald door de aan- of afwezigheid van visuele ankerpunten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten