Mijn vaderke is er al lang niet meer.
In 1994 op 24 augustus, de dag dat er in onze school herexamens waren, is hij plots gestorven.
Hij was een ingoed man, een harde werker, eerst mandenmaker, nadien fabrieksarbeider.
Maar met de schaarse middelen die er waren, heeft hij mijn zus, mijn broer en mij de kans gegeven om te studeren en onze eigen weg te kiezen.
Daar kunnen we alleen maar oneindig blij en dankbaar voor zijn.
Vandaag wil ik hem en alle vaders eren met een oud maar mooi gedicht, dat ik zelf nog op de middelbare school geleerd heb.
Merci pa!
WIJDING AAN MIJN VADER
O Gij, die kommrend sterven moest, en Váder waart,
en míj liet leven, en me teder léerde leven
met uw zacht spreken, en met uw strelend hande-beven,
en, toen ge stierft, wat late zon op uwen baard;
ik, die thans ben als een, die in den avond vaart,
en moe de riemen rusten laat, alleen gedreven
door zoele zomer-winden in de lage reven,
en die soms avond-zoete water-bloemen gaêrt,
en zingt soms, onverschillig; en zijn zangen glijden
wijd-suizend over 't matte water, en de weiden
zijn luistrend, als naar eigen adem, naar zijn lied...
Zó vaart mijn leve' in vrede en waan van dóod begeren,
tot, wijlend in de spiegel-rust van dieper meren,
neigend, mijn aangezicht uw aangezichte ziet.
Uit de bundel: het Vaderhuis (Verzen)
Karel van de Woestijne, 1909
Geen opmerkingen:
Een reactie posten