Aards leven op Mars? Op Jupiter?

Astronomen bestuderen al jaren meteorietgesteenten op de aanwezigheid van moleculen die te maken zouden kunnen hebben met het ontstaan of de aanwezigheid van buitenaards leven.

Maar waarom zou ook het omgekeerde niet mogelijk zijn?
Waarom zou geen aards materiaal, dat leven bevatte, niet de ruimte ingeslingerd zijn bij een inslag van een meteoriet of een asteroïde op aarde?
En hoever zou dat materiaal dan wel weggeslingerd zijn?
En waar is het dan mogelijk terecht gekomen?
 
Een groep astrofysici en astrobiologen onder leiding van prof. Mauricio Reyes-Ruiz van de Universidad Nacional Autonoma de Mexico, hebben een uitgebreide simulatie gemaakt van een dergelijk gebeuren.
Ze ontworpen een computermodel waarin 10.242 testdeeltjes vanaf de aarde in ons zonnestelsel werden geslingerd. Daarbij lieten ze de snelheid waarmee de deeltjes werden weggeslingerd steeds toenemen.
En de conclusies zijn merkwaardig.

Het aantal deeltjes dat op Mars terecht kan komen is tweemaal groter dan uit voorgaande studies werd berekend.
Bij de hogere lanceersnelheid krijgen de deeltjes meer kans om op Jupiter terecht te komen dan op Mars.
De simulatie liet de onderzoekers toe om de geëjecteerde deeltjes tot 30.000 jaar lang te volgen. Dit is volgens astrobiologen de maximale overlevingsperiode voor levensvormen in de ruimte.
Als de simulatie correcte resultaten heeft opgeleverd, zouden aardse levensvormen bijvoorbeeld op Jupiters maan Europa kunnen terecht gekomen zijn.
En Europa heeft volgens astronomen een zuurstofatmosfeer en een wateroceaan.
Misschien een geschikt milieu voor verdere ontwikkeling van leven.

Hebben we dus zelf leven uitgezaaid op onze nabuurplaneten?
Is dat leven daar verder geëvolueerd?
Boeiende onderzoeksvragen voor toekomstige ruimtevaartprojecten.