Het geluid van de smaak

Op dit ogenblik ben ik “See what I’m saying: the extraordinary powers of our five senses” aan het lezen.
In dit merkwaardig boek toont psycholoog Lawrence Rosenblum aan hoe sterk onze zintuigen met elkaar verweven zijn en hoe onze zintuigelijke waarnemingen onze emoties en gedragingen beïnvloeden.
Een paar inleidende voorbeelden uit het boek.
Als je door een gang loopt terwijl je aandachtig in een boek aan het lezen bent, zal je toch niet tegen de muur lopen omdat je hoort waar je aan het lopen bent.
Of als je in een luidruchtige ruimte in gesprek bent met iemand, ga je automatisch aan liplezen doen om de slechte hoorbaarheid te compenseren.
Onze hersenen zijn volgens Rosenblum op de input van al onze zintuigen samen gericht om de werkelijkheid rondom ons te interpreteren.

Ik ben nu gekomen aan het hoofdstuk over de smaak en de samenwerking tussen de smaak en de andere zintuigen.
Ik wist wel dat smaak beïnvloed wordt door wat we zien, ruiken en voelen, maar wat voor mij onbekend was: smaak wordt ook beïnvloed door geluid!

Als we eten maakt wat we eten een verschillend geluid.
Die geluidswaarneming bereikt onze gehoorzenuwen zowel via onze oren als via onze schedelbeenderen.
Rosenblum beschrijft een onderzoek waarbij men proefpersonen in identieke chips liet bijten (en niet verder opeten) terwijl ze het geluid van het bijten enkel via een koptelefoon konden horen. Maar: dat geluid werd gemanipuleerd, zonder dat de proefpersonen het wisten.
Soms werd het geluid van het bijten versterkt en verscherpt, soms doffer en zwakker gemaakt.
En wat bleek: de proefpersonen die zich luid en scherp hoorden bijten, vonden de chips verser en lekkerder. Bij een dof en zwak bijgeluid vond men de chips te zacht en te muf.
In werkelijkheid hadden alle proefpersonen in identieke chips gebeten!
Het geluid van de smaak dus!

Tussen haakjes: het onderzoek dat Rosenblum in zijn boek beschrijft, is uitgevoerd door Massimiliano Zampini en Charles Spence.
En beiden kregen er in 2008 een Ig-Nobelprijs voor.
Je weet wel die “onechte” Nobelprijzen die jaarlijks worden uitgereikt voor onderzoek dat de mensen eerst doet lachen en pas daarna doet nadenken. 

En het geluid van de smaak heeft al toepassing gevonden: het fameuze Engelse drie-sterren-restaurant The Fat Duck geeft aan zijn klanten een iPod met golfgeluiden als ze een visschotel bestellen!

Smaakt bij jullie de soep ook lekkerder als je (een beetje) mag slurpen?…