Ik heb ze jullie onder een andere gedaante al ooit eens voorgeschoteld.
Het is dus oude wijn in nieuwe vaten.
Het gaat over de onmogelijkheid voor onze hersenen om in bepaalde omstandigheden grijswaarden correct te onderscheiden.
Maar de vorm waarin ik jullie deze illusie vandaag presenteer is zo overtuigend, dat ik ze jullie toch niet wil onthouden.
Kijk in het beeld naar het grijs waar de pijltjes naar wijzen: kan je geloven dat dit identiek hetzelfde grijs is?
Ik heb voor jullie al wat knip- en plakwerk gedaan en op beide plaatsen een stukje grijs gekopieerd en onder de pijltjes geplakt: w.w.m.b (= wat we moesten bewijzen).
En wie denkt dat ik "foetel" moet zelf maar eens knippen en plakken.
Ik heb lang geleden in de 1ste kandidatuur scheikunde aan de UGent (toen nog RUG) een cursus toegepaste psychologie gevolgd bij prof. Leo Coetsier (de bekende man van de even bekende IQ-testen). Ik herinner me niet zoveel meer van die lessen, maar wel nog één uitspraak van onze prof: “na zoet smaakt zuur zuurder”. Met dat grijs is hier ook zo iets aan het gebeuren: de tint die onze hersenen zien, wordt beïnvloed door de context: "naast bleek lijkt donker donkerder" en "naast donker lijkt bleek bleker".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten