Wie zijn moederke nog bij zich heeft op deze lentedag: koester haar met tere liefde.
Wie haar kwijt is, zoals ik, kan enkel weemoedig mijmeren over al die goede zorgzaamheid van weleer.
Op deze moederkensdag daarom dit oud maar mooi en zacht gedicht van Willem Elsschot.
Aan mijn moeder
Ik heb gedroomd, o moeder,
dat gij op sterven laagt,
en voor het al te sluiten
mij lang in d' oogen zaagt.
Gij spraakt van eerlijk blijven,
van recht door 't leven gaan;
hebt toen nog eens geglimlacht,
en alles was gedaan.
'k Wou om vergeving smeken,
waarvoor, ik wist het niet,
en bij u nederknielen;
mijn knieën bogen niet.
Toen wist ik dat 'k u nimmer
nog iets vergelden kon.
Uw stem deed mij ontwaken
in 't klare licht der zon.
Daar blonken groote tranen
van heil en droefenis.
En 'k voelde diep in 't harte
wat een moeder is.
Willem Elsschot – Antwerpen - 1902
Geen opmerkingen:
Een reactie posten