De lente is nu echt in 't land.
Ik heb deze week mijn sportfietske een flinke poets- en smeerbeurt gegeven. De derailleur is weer zo perfect mogelijk afgesteld. Alles is klaar om het stalen ros definitief van stal te halen en weer door Limburgs unieke natuur te pedaleren.
Het tochtje van 47 km dat ik (dagelijks als 't lukt ?) weer ga maken, loopt door het land van Katarakt. Binnenkort ligt dat er weer zalig bloesemend bij.
Als je op de fietsertjes klikt krijg je meer informatie over het parcours.
Dat wordt dus weer genieten.
Alhoewel. Er zitten een paar flinke kuitenbijters bij onderweg. En bijten doen ze echt.
Maar misschien heb ik de remedie gevonden.
Neen geen Epo en geen amfetamines. Maar cafeïne!
Een lekker bakkie koffie dus en ik "vlieg" over Zammelenberg zonder dat ik hem in mijn quadriceps voel nijpen.
Onderzoekers van de universiteit van Illinois hebben in het aprilnummer van het International Journal of Sport Nutrition and Exercise Metabolism (IJSEM) de resultaten van hun onderzoek gepubliceerd. Daarin tonen ze aan dat cafeïne hét middel is om spierpijn bij het fietsen te onderdrukken.
Misschien dacht je aan het opwekkend effect van het cafeïne-moleculeke. Want je weet wel uit ervaring dat een paar tassen straffe koffie je hartje sneller kunnen doen kloppen. Neen hier gaat het om het verdovend effect als je pijn zou krijgen ten gevolge van een volgehouden lichamelijke inspanning. Door dit verdovend effect kan je de inspanning langer volhouden en presteer je beter.
De onderzoekers hebben 25 proefpersonen telkens twee lastige parcours laten fietsen. Vóór elke rit gaven ze elke proefpersoon een pil.
Soms zat in de pil het equivalent aan cafeïne van drie tassen straffe koffie, soms was het een placebopil die alleen maar wat suiker bevatte.
Alle proefpersonen gaven aan dat ze met de cafeïne-pil veel minder inspanningspijn voelden in de beenspieren. Zelfs die deelnemers die al dagelijks veel koffie dronken, voelden nóg het effect van de inname van cafeïne vlak vóór de inspanning.
Je mag er dus zeker van zijn: vóór ik straks vertrek zal ik mijn portie Douwe Egberts Dessert al binnen hebben. En ik neem nog een bidonneke extra mee voor onderweg.
Je zal me dan al fluitend boven zien komen in de steile Tommenstraat in Sint-Huibrechts-Hern.
Met de vingers in de neusgaten als het ware. Maar dat laatste zal niet lukken vrees ik. Want al zal ik dan geen kuitenpijn meer voelen, mijn korte adem zal mij blijven plagen.
Maar geen nood: misschien vinden ze daar volgende maand ook al weer iets op.
Ik blijf het volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten