Mandolines in the earthlight

Waar is de tijd.
De late jaren 50. We hadden thuis nog bij lange na geen TV, maar ik mocht van ons ma zo nu en dan eens bij tante Leine gaan kijken.
De Perry Como show onder andere. Zijn Mandolines in the moonlight vind ik nog altijd een geweldig nummer.
Zes, zeven jaar later, toen ik als jonge twintiger, met mijn vriend Marc (dag Marc), zo nu en dan eens op zaterdagavond naar café Den Engelsman in Merelbeke trok, speelde die song daar nog op de juke-box.
Een fantastische crooner die Perry. En zalige jeugdromantiek.

Nu ben ik echt aan het mijmeren.
Maar ik moest er onwillekeurig aan terugdenken toen ik gisteren in de Scientific American iets las over earthlight.
Het ging daar nochtans over minder romantische dingen.

Foto: Scientific American

Earthlight (aardlicht of aardeschijn) is een beetje de tegenhanger van moonlight (maanlicht of maneschijn).
Maanlicht is het door de maan weerkaatste zonlicht, dat 's avonds en 's nachts een deel van de aarde verlicht.
Aardlicht is het door de aarde weerkaatste zonlicht dat het niet door de zon beschenen deel van de maan verlicht.
Door dat aardlicht blijft het maanoppervlak voor ons zichtbaar zoals je op bovenstaande foto kan zien.
Dat aardlicht is uiteraard afkomstig van het deel van de aarde dat door de zon beschenen wordt. En het aardlicht is dat deel van het zonlicht dat niet door de aarde geabsorbeerd wordt.
Het zal dus wel duidelijk zijn dat de intensiteit van het aardlicht zal afhangen van de aard van het aardoppervlak dat beschenen wordt.
Oceanen zullen b.v. zonlicht anders absorberen dan vasteland.
Aardlicht afkomstig van oceanen heeft een andere intensiteit dan aardlicht afkomstig van vasteland.

Een groep Amerikaanse en Australische wetenschappers hebben die variatie in aardlicht grondig bestudeerd en ze waren in staat om die variaties duidelijk te koppelen aan de aard van het aardoppervlak: aardlicht afkomstig van oceaanwater was tot 23% intenser en er trad ook een kleurverandering op.
Ze publiceren de resultaten hun fotometrisch onderzoek in het laatste nummer van Astrobiology.

En wat voor nut heeft dat nu allemaal hoor ik je vragen?
Ja dat is toekomstmuziek.
Als de Kepler-missie (zie mijn blogberichten 1, 2, 3, 4) ooit kandidaat-aardachtige planeten ontdekt in onze Melkweg, zal de aanwezigheid van water aan het planeetoppervlak een belangrijk gegeven zijn om het bestaan van aardachtig leven op die planeet te veronderstellen.
Welnu: het fotometrisch onderzoek van het planeetlicht kan, op basis van de methode van de wetenschappers van de Princeton University en de Melbourne University, uitsluitsel geven.

Je ziet maar: we weten nog niet of er aardachtige planeten zullen te vinden zijn, maar we hebben wel al een methode om te bepalen of er daar al dan niet aardachtig leven zou kunnen aanwezig zijn.
Mooi toch?

Allemaal goed en wel, maar vergeet er ons romantisch maanlicht toch maar niet bij.
Ik kan Perry Como maar niet uit mijne kop krijgen.
En Mia begint ook al mee te neuriën. Er staan ons nog romantische momenten te wachten (hoop ik)...