Mijn oude boeken, cursussen en tijdschriften passeren wel, maar ze steken stokken in mijn “opruimwielen”.
Vooral mijn cursussen uit de jaren 60 maken mij weemoedig en doen mij mijmeren.
Waar is de mooie, onbezonnen tijd van toen gebleven?
Mijn oude laboschriften rieken nog naar benzeen en de naar de amandelgeur van benzaldehyde.
Ik zie mij weer glasbuizen plooien en stoomdestillaties uitvoeren in mijn besmeurde witte laboschort.
Ik hoor de kurkboren nog piepen in de zachtgerolde kurken stoppen.
Ik hoor mijn oude vrienden van weleer, Roland en Ghis, nog lachen.
Ik riek ook schimmel en zurig vocht tussen het oude papier.
En sommige blaadjes verpulveren tussen mijn vingers.
Spijtig, maar niet zó belangrijk in dit geval.
Ik kan me echter goed voorstellen dat men dit ten alle prijze wil voorkomen in het geval van b.v. historisch belangrijke documenten in bibliotheken.
Chemisten van het University College in Londen hebben recent een methode op punt gesteld waarmee ze de staat van verval van een oud boek kunnen achterhalen.
Je kan de samenvatting van hun artikel hier lezen.
En een uitgebreidere bespreking vind je in dit pdf-bestand.
Hun methode bestaat uit het identificeren van de geur die door oude boeken wordt verspreid.
Aan de hand van de concentratie van bepaalde vluchtige bestanddelen (azijnzuur, 2-hexanol, furfural,…) die in het geurmengsel voorkomen, kunnen ze bepalen of het papier nog in voldoend goede conditie is. Met die gegevens kan dan, indien nodig, een conserveringsmethode toegepast worden.
Men wil nu op basis van die methode een elektronische “boekensnuiver” ontwikkelen die toelaat om boeken op hun conditie te testen zonder dat men papierstalen moet nemen. Het boek moet dus met die methode niet beschadigd worden. Een non-destructieve methode dus.
Op zolder wentelt mijn neus zich met welbehagen verder in heerlijk muffe papiergeuren.
Maar ik riek niet de concentratie aan 2-hexanol of furfural of andere aldehyden.
Ik riek alleen maar heimwee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten