Rijden op water: dichterbij?

Waterstofgas als energiebron is op het eerste gezicht een interessant alternatief voor de fossiele brandstoffen waarmee we ons vandaag nog altijd behelpen.
Maar die fossiele brandstoffen zijn eindig en bij (overmatig) gebruik produceren ze (overmatig) veel CO₂, met alle nare gevolgen vandien.

Waterstof heeft dat nadelig effect niet.
Want bij verbranding van waterstofgas met zuurstof uit de lucht, ontstaat gewoon water.
En energie.

En in brandstofcellen kan die omzetting met een behoorlijk hoog rendement verlopen.
Veel belovend dus en… niet vervuilend.

Maar: waar komt dat waterstofgas vandaan?
Niet moeilijk: uit de omgekeerde reactie: de splitsing van water in waterstofgas en zuurstofgas.
En water is er op aarde in overvloed.



Evenwel: je ziet dat er ook energie nodig is om die splitsing mogelijk te maken.
En daar wringt het schoentje.
De energie die voor de splitsing nodig is, is behoorlijk hoog.
We kunnen wel zonne-energie gebruiken als bron, maar splitsing van water in waterstof en zuurstof verloopt niet zo efficiënt.
Maar misschien moeten we zeggen: verliep niet zo efficiënt.
Want en groep Australische en Amerikaanse wetenschappers hebben een katalysator ontdekt die de efficiëntie zeer sterk kan verhogen.
In een artikel in Nature dat op 15 mei gepubliceerd werd, laten ze weten dat de katalysator in kwestie een magnesiumverbinding is, die veelvuldig voorkomt als een zwarte aanslag op gesteenten in woestijngebieden en in vulkanische gesteenten in de diepzee.
Voor de liefhebbers: de magnesiumverbinding in kwestie heeft de volgende samenstelling: (Na_0.3Ca_0.1K_0.1)(Mn⁴⁺,Mn³⁺)₂O₄ · 1.5 H₂O en staat bekend als birnessiet.

Zonder twijfel een veelbelovend verhaal.
De combinatie van zonne-energie, een efficiënte katalysator en brandstofcellen, kan er dus misschien voor zorgen dat we binnen kort met onze auto op…water rijden!