Over het Gorillaglas van mijn iPad

Nu ruim een jaar geleden kocht ik mijn eerste iPad. Een iPad2.
En al zeg ik het zelf, ik draag erg veel zorg voor dat leuke speelding.
Vooral het scherm hou ik erg goed in ere.
Ik heb daarvoor van Mia een dun en zeer zacht zijden doekje gekregen waarmee ik dagelijks meermaals een grote iPad-schoonmaak hou.
Want de gevolgen van het werken met een aanraakscherm en het voortdurend “swipen” laten zich raden: op de kortste keren zit het ding vol vieze vette vingerstrepen.
Maar dankzij Mia’s “doekje tegen het krassen”, ziet het scherm er na een jaar intens gebruik nog altijd gloednieuw uit. 

Maar ook Apple zelf heeft een duit in het zakje gedaan.
Vooral om krassen te voorkomen.
Apple niet alleen natuurlijk: alle producenten van smartphones en tablets hebben voor de glazen bovenlaag van de schermen… Gorillaglas gekozen.

Gorillaglas is een harde en zeer krasbestendige glassoort die door de Amerikaanse glasproducent Corning op de markt werd gebracht.
Op de hardheidsschaal van Mohs komt het juist onder diamant, het hardste natuurlijk materiaal.
Het gaat hier om een zogenaamd alkali-aluminosilicaatglas.
Ik ga hier niet in op de moeilijke chemie die er achter schuilt, maar ik wil toch even iets zeggen over de voornaamste glassoorten.

De basisstof van elke glassoort is gewoon zand: siliciumdioxide SiO₂
Maar in zijn zuivere vorm is SiO₂ eigenlijk kwarts.
Pas door reactie met andere stoffen bij hoge temperatuur ontstaat een bruikbaar glas.
De aard van de stoffen waarmee SiO₂ reageert bepaalt de glaseigenschappen.
Voor gewoon glas zijn dat soda (= natriumcarbonaat) en kalksteen (= calciumcarbonaat).
Men bekomt dan calciumnatriumsilicaat. Dat is de geleerde naam van gewoon glas.
Voor kristalglas worden de soda en de kalksteen vervangen door kaliumcarbonaat en een loodoxide. Het is dat loodoxide dat kristalglas zo zwaar maakt, wat iedereen die al eens een echte Val-Saint-Lambert vaas opgetild heeft wel zal beamen.
Ovenvast pyrexglas wordt bekomen door weinig carbonaten te gebruiken en in de plaats een booroxide toe te voegen.
En dan ons Gorillaglas, een alkali-aluminosilicaatglas.
Daarvoor zijn oxiden van natrium (een alkali) en aluminium gebruikt. Hoe en in welke hoeveelheden? Dat moeten jullie aan de Corning-ingenieurs vragen.  

In feite bracht Corning in 1960, onder de naam Chemcor, al een voorloper van het Gorillaglas op de markt. Dat glas werd toen o.a. gebruikt in racewagens wegens zijn sterkte en lichtheid.
In 2007 werd dan, op vraag van Apple-baas Steve Jobs, de eerste versie van Gorillaglas toegepast in de  iPhone.
Gorilla Glass 2, de huidige versie die slechts een paar maanden oud is, kan in nog dunnere lagen aangebracht worden zonder dat het zijn hardheid en krasvastheid verliest.

Voilà.
Ik ga seffens mijn harde iPad-Gorilla nog even strelen met Mia’s zachte zijden doekje.
En dan ga ik nog een e-boekje lezen.
Of… een spelleke Angry Birds spelen. We zien wel.