Om alle moederkes te eren grijp ik dit jaar naar een wellicht niet zo bekend, maar erg mooi gedicht van Pierre H. Dubois.
En als je nog een moederke hebt: draag ze op handen!
Oud zijn of jong, moeder, maakt het verschil?
Alleen of samen zijn en stil te praten,
met de steeds ouder wordende gelaten
elkander aan te zien, vermoeid en stil?
Langzaam begint het tot mij door te dringen
de toegeruste eenzelvigheid der dingen,
het voortbestaan bij gratie van hun duur,
de gelijkvormigheid van ieder uur
en van de daden en van de gedachten.
Een nacht gelijkt altijd op alle nachten,
de woorden die men zwijgt of die men spreekt.
En langzaam wordt het hart dan losgeweekt.
En ik begrijp nu, moeder, hoe ik groei,
niet naar het licht maar naar de diepe zin
van al wat leeft sedert het eerst begin,
van vóór ik als verlangen u doorwoei.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten