Je weet het: voor bijna alles wat er op ons aardbolletje gebeurt, valt de mensheid direct uiteen in 3 categorieën: de gelovers, de niet-gelovers en de twijfelaars.
40 jaar geleden was dat ook al een beetje zo, maar toch minder dan nu. Toen waren er nog zekerheden en vertrouwensbronnen: de Kerk, de Paus, de Pastoor, de Dokter, de School, de Meester, de Professor, onze Pa.
40 jaar later blijft er van dat rijtje niet veel meer over. Onze Pa misschien, in mijn herinnering.
40 jaar geleden zorgde Eddy Merckx, 35 jaar na Silveer Maes, voor een Belgische overwinning in de Ronde van Frankrijk. En Neil Armstrong zette als eerste mens een voet op de maan.
Aan Merckx zullen er toen weinigen getwijfeld hebben. Een paar demente Van Looy-fans misschien.
Maar over de maanhistorie kwamen de niet-gelovers al vrij snel in het nieuws.
Met allerlei gemakkelijk te weerleggen argumenten: de schaduwen vielen verkeerd, de vlag rimpelde terwijl er op de maan geen wind is enz. Het was allemaal fake. Nagespeeld ergens in een studio en misschien zelf geregisseerd door Stanley Kubrick. "A Space Odyssee" numero twee dus.
Je hoort het: ik behoor tot het kamp van de gelovers.
En we hebben er de laatste dagen een belangrijk argument bijgekregen.
Je zal al wel gehoord hebben dat de Amerikanen weer maanplannen hebben. Ter voorbereiding cirkelt er sedert vorige maand een Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO) rond de maan.
En eergisteren was het bingo. De LRO vloog over de Zee der Stilte (Tranquility Base), het landingsgebied van Apollo 11. En met zijn zeer-hoge-resolutie-camera’s fotografeerde hij prompt de maanlander die daar nog steeds stond te staan.
All images credit: NASA/Goddard Space Flight Center/Arizona State University
En ge moet hier niet beginnen zeveren over Photoshop hé, onnozelaars…
En morgen vertel ik mijn eigen 21 juli ‘69 verhaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten